Όταν γιορτάζαμε τον Άγιο Βαλεντίνο όλα τα παιδάκια, τουλάχιστον εμείς τα κοριτσάκια, μόνο και μόνο επειδή κάποιος μας άρεσε! Το χαιρόμασταν και το ζούσαμε μόνες μας. Φορούσαμε τα πιο ωραία μας, χαχανίζαμε και μοιράζαμε μικροδωράκια. Όταν πηγαίναμε απλά και λέγαμε ένα «μου αρέσεις» ή «σ’ αγαπώ», οι πιο αισθηματίες, και αρκούσε ένα «θέλεις να τα φτιάξουμε;» χωρίς να ψάχνουμε κάποια ιδιαίτερη αφορμή. Όταν τραβούσαμε την προσοχή του άλλου με μια σφαλιάρα ή ένα πείραγμα ή μια τούμπα και όχι με 15.000 ανάρτησες στην Ιστορία μας. Όταν δε χρειαζόταν να καταστρώσεις ένα σχέδιο για να ζήσεις την «αγάπη» και όλα ήταν τόσο απλά όσο το 1+1=2. Όταν δεν είχαμε κινητά (εμείς οι μιλένιαλς) και γράφαμε γράμματα και τα αφήναμε κάτω από το θρανίο ή τα πετούσαμε μέσα στην τσάντα. Όταν στα λευκώματα απαντούσαμε στο «ποιος/ ποια σου αρέσει» με ένα γράμμα και μια καρδιά!Όταν τα σοκολατάκια αγάπης της Lacta είχαν γέμιση φράουλα και όχι σοκολάτα…Όταν η ρομαντική μας διάθεση ήταν πάνω από τη ντροπή ή την αξιοπρέπεια μας.
για να κάνουμε τις επόμενες γενιές λίγο καλύτερες, εμείς δεν ξέρω αν επι-δεχόμαστε αλλαγές πια 
Έχουμε περάσει άλλη μια ημέρα κουράζοντας το μυαλό μας, για τουλάχιστον 16 ώρες, χωρίς κάποια ουσία, χωρίς να παράγουμε κάποιο έργο, έτσι μόνο και μόνο επειδή η εποχή το επιβάλλει. 
γιατί «Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι»… 
