Κι έτσι έγινε, την επόμενη μέρα γύρισε από το σχολείο και μου έστειλαν ένα βίντεο που η Κατερινούλα μας περιέγραφε ότι πήγε στον Διονύση και του είπε «Με αγαπάς, δεν με αγαπάς, εγώ σ’ αγαπώ» κι εκείνος της απάντησε «κι εγώ σ’αγαπώ».
Τι μας δίδαξαν τα 4χρονα λοιπόν; Ότι η αγάπη φέρνει αγάπη! Επειδή κάποιος σε αντιπαθεί ή δε δίνει αγάπη, δε σημαίνει πως πρέπει κι εσύ να κάνεις το ίδιο. Τα παιδιά είναι δάσκαλοι, να θυμάστε, νομίζουμε πάντα πως τα ξέρουμε όλα σαν μεγάλοι και ότι θα τους τα μάθουμε όλα σωστά και το μόνο που μπορούμε να καταφέρουμε είναι να τους χαλάσουμε τη μαγεία της ζωής ακόμα πιο γρήγορα.
Και στο κάτω κάτω, αυτό δεν είναι που χρειαζόμαστε και αναζητούμε όλοι; Μια δυνατή, ανιδιοτελή, αφελή, κινηματογραφική αγάπη που ιδανικά να είναι και αμοιβαία, κι αυτό αφορά όλες τις πηγές αγάπης (συγγενικές, φιλικές, ερωτικές ακόμα και την αγάπη προς τον εαυτό μας). Όσο περνάει ο καιρός όμως και εστιάζουμε σε άλλους τομείς, ξεχνάμε αυτά που θέλουμε και χρειαζόμαστε πραγματικά, η έλλειψη αγάπης μας κάνει πιο «άγριους» και ίσως πιο «νεάντερταλ» σε κάποιες καταστάσεις.
Ας δούμε το μάθημα των νηπίων σαν μια ευκαιρία να αναζητήσουμε την αγάπη που έχουμε μέσα μας και να δούμε πού και πώς τη δίνουμε και τη δείχνουμε στην καθημερινότητα μας. Ας βάλουμε λίγη περισσότερη αγάπη σε ό,τι κάνουμε και με όποιον συναναστρεφόμαστε και θα δούμε ότι μπορεί ο κόσμος να γίνει λίγο καλύτερος, και στην πραγματικότητα και στο μυαλό μας.
Καλή μας τύχη! 😊
By Elena Atmatzidou
