Περιμένω το Τραμ στον σταθμό του Ν. Φαλήρου. Όταν αυτό φτάνει και επιβιβάζομαι διαπιστώνω ότι είναι γεμάτο, γεμάτο από ανθρώπους ταλαιπωρημένους, γεμάτο από παιδιά, από γυναίκες με μαντίλες, από σακούλες φορτωμένες με πράγματα και τελικά γεμάτο από μετανάστες. Στην πόρτα μπροστά στέκομαι εγώ κι άλλη μία κοπέλα και ξεχωρίζουμε στο πλήθος.
Δίπλα μας είναι 2 παιδάκια που κάθονται στα πόδια των μεγάλων και στο πάτωμα του τραμ, ένα πυρόξανθο αγοράκι κι ένα κοντοκουρεμένο καστανό, πιθανότατα, κοριτσάκι, και τα δυο γύρω στα 3. Τα κοιτάω που και που, κάποιες στιγμές μας κοιτάνε σοβαρά, μετά παίζουν με τους μεγάλους και γελάνε και καταλήγουν να μας κοιτάνε πάλι σοβαρά. Μετά από λίγο παρατηρώ την κοπέλα δίπλα μου, τα μάτια της έχουν κοκκινίσει και το κάτω χείλος της τρέμει. Προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατηθεί και να κρυφτεί μέχρι που ξαφνικά γυρίζει το κεφάλι της προς την πόρτα και αρχίζει να κλαίει. Της δίνω με μία κίνηση τα χαρτομάντιλά μου, είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για έναν συνάνθρωπο. Μου χαμογελάει ανυδρά παίρνοντας ένα, δε λέμε τίποτα, τι μπορούσαμε να πούμε άλλωστε. Συνεχίζει να δακρύζει… Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ φορτισμένη. Εγώ αρχίζω και βουρκώνω αλλά ήταν από τις λίγες φορές που κρατήθηκα, ίσως επειδή δε θα μπορούσα να κρυφτώ πίσω από τα γυαλιά ηλίου ή να φύγω μακριά από τον κόσμο. Φτάνω στο τέλος της διαδρομής και με ένα βλέμμα χαιρετιόμαστε με την κοπέλα.
Από εκείνη την ώρα σκέφτομαι… άσχετα με το τι κάνει η κυβέρνηση, άσχετα με το που και το πώς θα ζήσουν αυτοί άνθρωποι εδώ και άσχετα με τα προβλήματα που έχουμε κι εμείς οι Έλληνες, προσπαθώ να μπω στην ψυχολογία και στο μυαλό όλων αυτών που είδα σήμερα, αυτών που είδα το καλοκαίρι στο λιμάνι και που βλέπω όλο αυτό το διάστημα στην τηλεόραση και καταλήγω… Έφυγαν από τα σπίτια τους ή από τα κατεστραμμένα σπίτια τους με ό,τι μπόρεσαν να χωρέσουν στα μικρά τσαντάκια ή σακίδιά τους και με ό,τι μπόρεσαν να φορέσουν. Τόσα παιδάκια που ταξιδεύουν μέρες, βδομάδες ή και μήνα-ες προσπαθώντας να φτάσουν κάπου.. κάπου που ελπίζουν ότι θα έχουν καλύτερο μέλλον ή απλά μέλλον, κάπου που οι συνθήκες διαβίωσης θα είναι ανθρώπινες, κάπου που θα μπορούν να ονειρεύονται… Δε θα αναφερθώ στο πως και στο αν πρέπει να τους βοηθήσουμε ή τι είναι σωστό μιας και είναι υποκειμενικό και για τον καθένα είναι προσωπική υπόθεση.
by Elena Atmatzidou
Μπορούμε όμως να τους αφήσουμε να ελπίζουν και να ονειρεύονται το μέλλον τους, κάτι που εμείς το είχαμε πιο δεδομένο…
by Elena Atmatzidou
