Με όσα γίνονται τα τελευταία χρόνια, όσον αφορά την οικονομική ανεξαρτησία και την εύρεση εργασίας στην Ελλάδα και όχι μόνο, αιωρείται συνέχεια η επιλογή "του να φύγεις" σε κάποια άλλη χώρα, κάπου θα προσφέρονται περισσότερες ευκαιρίες. Προσωπικά δεν μου περνάει από το μυαλό να φύγω από την Ελλάδα, όχι γιατί δεν μπορώ να αποχωριστώ τον τόπο μου, αλλά γιατί δεν μου δίνεται η αφορμή. Δεν χαραμίζω πτυχία και γνώσεις κάνοντας την σερβιτόρα, δεν έχω κάποιον σύντροφο ή φίλους στο εξωτερικό για να με παρακινήσουν σε ένα τέτοιο βήμα και στην τελική προτιμώ το μέρος που μεγάλωσα και αγαπώ. Δεν είναι όμως οι συνθήκες ίδιες για όλους.
Πριν δύο χρόνια ένας καλός μου φίλος έφυγε από την Ρουμανία για μια καλύτερη επαγγελματική τύχη στο Λονδίνο. Ήθελε, όπως μου είχε πει τότε, να πάρει τις δικές του αποφάσεις και να χτίσει βάσεις για μια καλύτερη ζωή. Η πρώτη φάση της αλλαγής δεν ήταν τόσο δύσκολη. Όλα είναι καινούργια και έχεις χαρτιά, δουλειά, ακόμη και τραπεζικούς λογαριασμούς να ρυθμίσεις, που δεν σου δίνεται η ευκαιρία να σκεφτείς το σπίτι σου και τους ανθρώπους που άφησες πίσω. Στην περίπτωση του φίλου μου συγκερκιμένα, είχε ήδη παιδικούς φίλους στο Λονδίνο, που τον καθοδήγησαν και τον βοήθησαν στα πρώτα του βήματα. Όταν όμως πέρασαν οι πρώτοι μήνες και βρήκε τον ρυθμό του, άρχισαν και οι πρώτες αμφιβολίες, τις οποίες με τον καιρό ξεπέρασε. Η αλήθεια είναι ότι η μοναξιά είναι ύπουλη και πρέπει να βρεις το κουράγιο να αντιμετωπίσεις την ζωή μόνος σου. Δεν νομίζω πως θα ήμουν τόσο δυνατή σε παρόμοιες συνθήκες.
Σε μια συζήτηση που είχαμε, μου είχε αναφέρει πως το χειρότερο κομμάτι είναι να συνειδητοποιείς ότι όλοι γύρω σου είναι ξένοι, έχεις ένα δωμάτιο σ'ένα σπίτι μαζί με άλλα τρία άτομα, είσαι μόνος και η μοναδική παρηγοριά σου είναι η οθόνη του υπολογιστή. Φτάνεις στο σημείο να μην βλέπεις πια το μέλλον που σε οδήγησε στην απόφαση σου να φύγεις. Μπορεί η τεχνολογία να μας επιτρέπει να επικοινωνούμε παντού και συνεχώς, αλλά δεν συγκρίνεται με ένα ποτό που θα μοιραστείς με τους φίλους σου ή τα πρόσωπα της οικογένειας σου, όταν ανοίγεις την πόρτα του δωματίου σου το πρωί. Τα μικρά πράγματα που θεωρούσες δεδομένα είναι αυτά που θα σε πονέσουν πιο πολύ.
Δύο χρόνια αργότερα, δεν νομίζω πως θα μπορούσα να φανταστώ τον φίλο μου κάπου αλλού πέρα από εκεί που βρίσκεται σήμερα. Είναι ευτυχισμένος ανάμεσα σε διαφορετικούς ανθρώπους, με διαφορετικές καταγωγές, πεποιθήσεις και θρησκεία, που εξαιτίας μιας ίδιας απόφασης που όλοι κάποτε έκαναν, μπορούν και κατανοούν ο ένας τον άλλον. Έχει μια σταθερή δουλειά με προοπτικές στο κομμάτι που αγαπάει. Έχει τους παλιούς παιδικούς φίλους από την Ρουμανία, μα και καινούργιους που απέκτησε εκεί. Μέχρι και η βρετανική προφορά κοντεύει να του γίνει συνήθεια. Πάνω απ'όλα είναι ευτυχισμένος γιατί έχει ελπίδα και όταν του ανέφερα ότι θα έγραφα για την περίπτωση του, η απάντηση του ήταν: "JUST DO IT". Και συμφωνώ. Αν έχεις τους σωστούς λόγους, κάν'το. Αν όχι, μην φύγεις γιατί το επιβάλλει η κοινωνία. Όποια απόφαση κι αν πάρεις, πρέπει μόνο να είναι δική σου και να την πιστεύεις.
By Mariana Laoutari
