“If you have been touched by the demon, it’s like being touched by the back hand of God. Makes you sacred in a way, doesn’t it? Makes you unique, with a kind of glory. The glory of suffering, even.”
Η αλήθεια είναι ότι βλέπω πολλές αμερικάνικες σειρές. Είναι αυτή η ένοχη ευχαρίστηση που μπορεί να με κρατήσει ξύπνια μέχρι τα ξημερώματα μετά από δέκα επεισόδια σερί. Είναι λίγες όμως οι σειρές που αν με ρωτήσει κάποιος θα πω ότι είναι όντως καλές, ανεξαιρέτου γούστου. Μία από αυτές είναι το Penny Dreadful.
Δεν ξέρω τι να παινέψω πρώτα για την συγκεκριμένη σειρά. Συνδυάζει το gothic και ερωτικό στοιχείο της βικτοριανής εποχής στο κέντρο του Λονδίνου με την ελκυστική ομορφιά του κακού και τον τρόμο του υπερφυσικού. Κάθε σκηνή μαγνητίζει, η ατμόσφαιρα είναι σκοτεινά ρομαντική και οι ερμηνείες των ηθοποιών απλά καθηλώνουν. Λατρεύω τα κουστούμια, το σενάριο και τα απίστευτα σκηνικά, όμως αυτό που με κέρδισε - πέρα από τους χαρακτήρες - είναι η απεικόνιση των υπερφυσικών οντοτήτων.
Σε μια σειρά που πρωταγωνιστούν βρικόλακες, μάγισσες, λυκάνθρωποι, σκεπτόμενα "ζόμπι", αθάνατοι και δαίμονες απολαμβάνω την ωμή, βίαιη και καταραμένη μορφή που τους δίνουν. Είναι τέρατα. Τέλος. Ναι μεν δεν χάνουν επαφή με την ανθρώπινη πλευρά τους, αλλά το "κακό" ζει μέσα τους και είναι αυτή η αιώνια πάλη καλού και κακού που κάνει τους χαρακτήρες της σειράς τόσο ρεαλιστικούς μέσα σ'ένα σενάριο φαντασίας. Πραγματικά δεν θα άντεχα να δω ακόμα ένα βρυκόλακα που λαμπυρίζει στο φως του ήλιου, μια μάγισσα που είναι μια ηρωίδα για το καλό της ανθρωπότητας (κάπου στην πορεία ξεχάσαμε το μεσαίωνα) και τον Lucifer με μια απίστευτη αίσθηση του χιούμορ. Φτάνει. Κάποιες ιστορίες δημιουργήθηκαν για να προκαλούν φόβο.
Τέλος, ξεχωρίζει η ιδιαίτερη ερμηνεία της Eva Green ως Vanessa Ives. Ίσως δεν είμαι το πιο αντικειμενικό άτομο όσο αφορά την Eva Green ως ηθοποιό. Αγαπώ κάθε της δουλειά αλλά στο Penny Dreadful χάνεται σε ένα ρόλο που φαίνεται πως έχει γραφτεί για την ίδια. Δεν μας αφήνει ούτε στιγμή να νιώσουμε πως αυτό που βλέπουμε είναι κάτι το υπερβολικό, κάτι το αδύνατο, παρά εκφράζει με έναν μοναδικό τρόπο μια σκοτεινή, κρυφή πλευρά που κρύβει ο καθένας μας και που παλεύουμε να υπερνικήσουμε σε διάφορες πτυχές της ζωής.
Κατέληξα στο συμπέρασμα αφού τέλειωσα την πρώτη σεζόν, ότι η σειρά πέρα από καλή ψυχαγωγία, πετυχαίνει και κάτι ακόμα. Βασιζόμενη πάνω σε φανταστικό υπόβαθρο και με γνωστούς ήρωες της λογοτεχνίας, όπως ο Dorian Gray και o Dr. Victor Frankenstein, βάζει τον τηλεθεατή σε μια διαδικασία σκέψης και ίσως αμφιβολίας. Δεν πιστεύω πως οι άνθρωποι γεννιούνται απολύτως καλοί, μα είναι μια συνεχή πάλη που δίνουμε για να κρατάμε υπό έλεγχο τις διάφορες ορμές που μπορεί να νιώθουμε. Όπως και η ίδια η ζωή πάντα φέρνει δυσκολίες στο δρόμο μας, ενώ προσπαθούμε να παραμείνουμε δυνατοί και πιστοί στις αρχές μας. Όλοι προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια οικογένεια, είτε εξ αίματος είτε όχι, είναι απλά αυτό που έχουμε ανάγκη για να επιβιώσουμε. Και ίσως, κάποιοι πιο συχνά και μερικοί ελάχιστες φορές στην ζωή μας, αναζητούμε μια ανώτερη δύναμη, που θα μας καθοδηγήσει, στην οποία θα στραφούμε όταν πραγματικά το έχουμε ανάγκη. Το Penny Dreadful καταφέρνει να μας φέρει αντιμέτωπους με τους δικούς μας δαίμονες και με άλλα υπαρξιακά ερωτήματα, μέσα από την φαντασία και το υπερφυσικό και το κάνει καλά.
“I'm sorry you feel so unloved. You are a beautiful monster, and there are those who could love you and shall. Life awaits you.”
by Mariana Laoutari
