Όλα ξεκινούν όταν αποφασίζεις για τον ΧΨ λόγο να φύγεις από τη δουλειά σου ή όταν για τον ΧΨ λόγο αποφασίζουν κάποιοι άλλοι για την αποχώρηση σου.
Τότε ξεκινάει μια υπερδραστήρια εβδομάδα: τρέχεις στον ΟΑΕΔ να γραφτείς άμεσα στα μητρώα ανέργων και εφόσον δικαιούσαι, να ξεκινήσεις τη διαδικασία για την καταβολή του επιδόματος ανεργίας. Μέσα σε αυτή την εβδομάδα έχεις να πας και στην τράπεζα να ανοίξεις ενδεχομένως λογαριασμό για να τον δηλώσεις στην αίτηση σου στον ΟΑΕΔ, να ξανά πας στον ΟΑΕΔ να ολοκληρώσεις τη διαδικασία. Μετά ξεκινάει ο πρώτος μήνας που σκέφτεσαι ότι πρέπει και χρειάζεσαι λίγη ξεκούραση και διακοπές έστω κ αν είναι στο σπίτι σου καθώς περιμένεις την πρώτη δόση του επιδόματος.
Περνάει ο καιρός... Εσύ ξεκινάς τα χαζοξενύχτια βλέποντας μεταμεσονύκτιες σειρές και ταινίες και παίζοντας video games. Φτάνουν οι πρώτες γιορτές και μέρες αργίας (Χριστούγεννα/ Πάσχα) και σκέφτεσαι "ας περάσουν οι γιορτές και μετά βλέπουμε". Περνάνε οι γιορτές και σιγά σιγά διαπιστώνεις πως οι περισσότεροι γύρω σου εχουν επιστρέψει στις υποχρεώσεις τους και δε μπορείς να καλύψεις το μεγαλύτερο μέρος της βαρεμάρας σου μαζι τους. Μετά συνηθίζεις και η βαρεμάρα συνδυάζεται με τεμπελιά... Που και που κοιτάς και καμία αγγελία, αλλά τίποτα δε σου φαίνεται αρκετά καλό...
Ξεκινάς να σκέφτεσαι τι να κανεις, μήπως να πας σε κάποια σχολή; Μήπως να κανεις κανένα σεμινάριο; Μήπως κάποιο μεταπτυχιακό; Θα μου φτάσουν τα λεφτά; Και δημιουργούνται διάφοροι τέτοιοι προβληματισμοί στο κεφαλάκι σου και χάνεις για λίγο τον ύπνο σου και μετά ξαφνικά ηρεμείς μη έχοντας παρει κάποια συγκεκριμένη απόφαση.
Έρχονται ενδεχομένως οι επόμενες γιορτινές μέρες και μέρες αργίας και κάνεις πάλι την ίδια σκέψη "ας περάσουν αυτές οι μέρες και βλέπουμε μετά". Περνάνε και αυτές οι γιορτές και κυλάει ο χρόνος, έρχεται το ηλιόλουστο και ζεστό καλοκαίρι και σκέφτεσαι "ποιος ψάχνει τώρα μες τη ζέστη".
Και περνάει το καλοκαίρι, και φτάνει το φθινόπωρο και πλησιάζει το τέλος της πληρωμένης περιόδου από τον ΟΑΕΔ και αρχίζεις και αγχώνεσαι γιατί νιώθεις πως ο χρόνος σε πιέζει! Και με τόσο άγχος εσύ καταλήγεις να μην έχεις όρεξη να ψάξεις για κάτι και να συνεχίζεις με μια μίνι κατάθλιψη, γιατί πιστεύεις πως δεν είσαι χρήσιμος σε κάτι και ότι ο καιρός περνάει χωρις νόημα και δεν κάνεις τίποτα...
Και έτσι καταλήγεις απλά να βλέπεις μεταμεσονύκτιες σειρές και ταινίες και να παίζεις video games, γιατί απλά μπορείς!
by Elena Atmatzidou
