Κάτι που δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω είναι η κλασσική φράση "δεν τα πάω καλά με τα αδέρφια μου". Όταν μάλιστα άρχισα να ακούω ιστορίες για αδέρφια που δεν μιλιούνται πλέον λόγω ακινήτων και περιουσιών, απορούσα πως γίνεται να υπάρχει τόση ζήλια και ανταγωνισμός μεταξύ οικογενειών.
Ίσως ήμουν αρκετά τυχερή να μεγαλώσω με έναν αδερφό, από τον οποίο δεν έχω κανένα παράπονο, όσα λάθη ή άσχημα λόγια προέκυψαν. Φυσικά, καμία σχέση δεν είναι τέλεια, όμως κατέληξα στο συμπέρασμα πως αν τα λόγια και οι πράξεις του αδερφού μου με επηρεάζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό, είναι γιατί έχει ακριβώς τόσο μεγάλο και σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Είναι ο πρώτος που θα με κρίνει και θα μου πει την αλήθεια - τουλάχιστον, θα το κάνει αστειεύοντας - μα είναι και ο μοναδικός που θα σταθεί στο πλευρό μου, όταν χρειάζεται, και το έχει αποδείξει άπειρες φορές.
Θυμάμαι όταν ήμασταν μικρά, παίζαμε "ξύλο". Φαντάζομαι γι' αυτόν ήταν φυσιολογικό μιας και ήταν αγόρι, εγώ απλά δεν ήθελα να του αρνηθώ και όταν κάποια σφαλιάρα ή σπρωξιά ξέφευγε λίγο πιο δυνατή από όσο θα ήθελε, με έπαιρνε από το χέρι, έβρισκε κάποια ταινία ή παιδική σειρά που μου άρεσε και την βλέπαμε παρέα. Τότε του τα συγχωρούσα όλα, γιατί ήξερα ότι ο αδερφός μου δεν ζητούσε συγνώμη με λέξεις, μα με πράξεις.
Κάθε φορά που κάποιο παιχνίδι τον ενθουσίαζε (αρχίσαμε από το Playstation 1 και το Gameboy και φτάσαμε στον υπολογιστή) με φώναζε να κάτσω δίπλα του. Του μετέφραζα τις ιστορίες στο Baldur's Gate και το Final Fantasy και ακόμα δεν έχω ξεχάσει πόσο με είχε τρομάξει το Resident Evil. Όταν πια μεγάλωσα αρκετά, είχα το δικό μου υπολογιστή και άρχισα και εγώ τα παιχνίδια, μοιραστήκαμε γέλια, τσακωμούς και προσωπικά αστεία.
Θυμάμαι όταν έφυγε για Πάτρα και γυρνούσε τα Σαββατοκύριακα σπίτι, επιστρέφοντας από τις βραδινές του βόλτες, μου έφερνε donuts με σοκολάτα, γιατί ήξερε ότι θα είμαι ξύπνια βλέποντας κάποια σειρά ή ταινία και κατά τις τρεις το πρωί πάντα με έπιανε μια λιγούρα. Ένα καλοκαίρι στο νησί, ανεβαίνοντας ένα μονοπάτι κάτω από τον ήλιο, με τα αγκάθια να μου γδέρνουν τις γάμπες και με κομμένη την ανάσα (τα βάσανα του τσιγάρου), έβαλε μουσική στο κινητό του και μου μιλούσε συνεχώς, ώστε να ξεχνιέμαι και όντως τα κατάφερε. Η απόσταση μου φάνηκε πολύ μικρότερη, άσχετα βέβαια αν την επόμενη μέρα δεν κουνιόμουν από το κρεβάτι και τα πειράγματα του αδερφού μου άρχισαν.
Θυμάμαι τόσα πολλά. Μακάρι να μην έρθει κάποτε η στιγμή που θα τα ξεχάσω. Θυμάμαι τις κοπάνες του στο σχολείο, τους τσακωμούς με τους γονείς, τις φιλίες, τις σχέσεις και τους χωρισμούς του, τις δυσκολίες στην δουλειά. Έκλαιγα κάθε φορά που έκλαιγε. Πονούσα μαζί του. Με τη σειρά μου έκανα κι εγώ λάθη, μα στο μεγαλύτερο από αυτά ήταν ο μόνος που έμεινε στο πλευρό μου όλη νύχτα και με φρόντισε. Ήξερα ότι τον είχα απογοητεύσει περισσότερο από κάθε άλλη φορά και δεν θα συγχωρέσω ποτέ τον εαυτό μου. Ελπίζω να με έχει συγχωρέσει ο ίδιος και για όσα λάθη ακόμα θα έρθουν.
Στο τέλος, δεν χρειάζεται να είσαι καλύτερος φίλος με τα αδέρφια σου, ούτε να ταιριάζουν οι χαρακτήρες και τα γούστα σας ή να μοιράζεστε τα πάντα. Χρειάζεται μόνο αγάπη, αποδοχή και υποχώρηση.
by Mariana Laoutari
Είναι ωραίο να έχεις αδελφό
